De mythe van de Amerikaanse Competitieve Overmacht
Door Larry Romanoff, 23 januari, 2021
De Amerikanen scheppen onophoudelijk op over hun concurrentievermogen en de wonderen van hun roofzuchtige Kapitalistische systeem, maar bij nader onderzoek blijken deze beweringen meestal ondoordacht chauvinisme te zijn waarbij historische ongelukken in religie worden omgezet. Als we de feiten onderzoeken, zijn de Amerikaanse bedrijven zelden bijzonder concurrerend geweest. Er is meer dan overvloedig bewijs dat hun inspanningen meestal gericht zijn op het verzekeren van een asymmetrisch speelveld dat hen in staat stelde de confrontatie met echte concurrentie te vermijden. En voor een zeer groot deel zijn grote Amerikaanse bedrijven succesvol geweest, niet door enig concurrentievoordeel, maar door druk en dreigementen die uitgingen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en het leger.
Xerox was ooit bijna de enige fabrikant van fotokopieerapparaten ter wereld. Kodak was ooit bijna de enige fabrikant ter wereld van camera's en fotofilm; waar zijn Xerox en Kodak vandaag? Meer recent was Motorola de belangrijkste fabrikant van mobiele telefoons; waar is Motorola vandaag? Het Amerikaanse RCA Victor was een van de grootste producenten van TV-toestellen ter wereld. Waar kunt u vandaag een RCA TV-toestel kopen? Waar zijn de grote Pan Am World Airways en Continental Airlines? Waar zijn E.F. Hutton, General Foods, RCA, DEC, Compaq? Waar zijn American Motors, Bethlehem Steel, Polaroid camera's, en zovele anderen? Weg, omdat ze niet om konden gaan met effectieve concurrentie.
Boeing Aircraft zou vandaag verdwenen zijn, als het geen uitgebreide subsidies kreeg van de Amerikaanse overheid. Het is waar dat Airbus ook subsidies ontvangt, maar Boeing wordt gesteund door miljarden aan subsidies voor militair onderzoek van de VS waartegen het een groot deel van zijn huidige uitgaven kan afzetten. Nog niet zo veel jaren geleden was IBM de enige fabrikant van kantoor- en thuiscomputers. Waar kunt u vandaag nog een IBM-computer kopen? GE was ooit de grootste fabrikant van elektrische huishoudapparaten, lampen en verlichtingsarmaturen. Waar is GE vandaag? Omgevormd tot een financieel bedrijf, uit alle consumentenmarkten geslagen omdat het niet kon concurreren. IBM-verdedigers zullen u vertellen dat het bedrijf de PC-markt willens en wetens heeft verlaten om zich te concentreren op mainframe computers en informatiediensten, maar geen enkel bedrijf laat een winstgevende markt in de steek. De waarheid is dat IBM geconfronteerd werd met fabrikanten die PC's konden produceren voor een kwart van de kosten, en dat het bedrijf uit de markt werd gedrukt. De verdedigers van GE zouden een soortgelijke bewering doen, maar GE kon niet concurreren op de grote consumentenmarkten en werd ook verdreven.
De drie grootste Amerikaanse autofabrikanten bevinden zich in dezelfde situatie. Chrysler is al drie keer failliet gegaan, en overleeft vandaag alleen nog omdat Fiat het heeft overgenomen. Het grote General Motors ging failliet en werd alleen gered door een geldinjectie van 60 miljard dollar van de Amerikaanse en Canadese regeringen - geld dat nooit zal worden terugverdiend. En desondanks zou GM hoe dan ook van de aardbodem zijn verdwenen, ware het niet dat de verkopen in China nu driemaal zo hoog zijn als GM's verkopen in eigen land; zelfs Amerikanen weigeren GM's vermoeide en stervende merken te kopen. Alleen Ford heeft het hoofd boven water kunnen houden, en dan nog maar net. We zouden een lijst kunnen maken van honderden Amerikaanse bedrijven die dachten dat ze geweldig waren totdat ze met echte "concurrentie" te maken kregen, en daarna snel verdwenen. Het is waar dat er in elk land faillissementen zijn, maar andere landen scheppen niet op over hun door God gegeven almacht en hun wereld overheersende concurrentiepositie.
De beschrijvingen van het Amerikaanse vernuft en concurrentievermogen waren nooit accuraat of geldig, maar louter chauvinistisch, gefabriceerd door Bernays' aanhangers om de zelfdienende mythologie van het deugdzame Amerikaanse kapitalisme verder te promoten. De waarheid is dat de grote Amerikaanse bedrijven alleen op brute kracht gedijden, zwaar gesteund door hun eigen regering om de concurrentie in binnen- en buitenland te beperken. De regering en het leger van de VS zijn er altijd in de eerste plaats geweest om andere naties en economieën tot onderdanigheid te dwingen, om Amerikaanse bedrijven te helpen oneerlijke handelsovereenkomsten te sluiten en exclusieve toegang te krijgen tot hulpbronnen en markten, waardoor een groot deel van de wereld in feite gekoloniseerd en onderworpen werd. Het Amerikaanse bedrijfsleven is zelden in staat geweest om op gelijke voet met andere concurrenten te concurreren, omdat het Amerikaanse bedrijfsmodel alleen werkt op basis van "nemen met geweld". Kodak, Xerox en zovele andere Amerikaanse iconen verdwenen toen het speelveld inderdaad gelijk werd.
We hoeven alleen maar naar de binnenlandse markt van de VS te kijken om de waarheid hiervan in te zien. Toen Japanse en Duitse auto's eindelijk onder gelijke voorwaarden op de Amerikaanse markt werden toegelaten, begonnen de Amerikaanse autofirma's meestal aan een lange gang naar het faillissement - omdat zij niet konden concurreren. Bijna elke computer en elk elektronisch apparaat dat vandaag in de VS wordt verkocht is van een buitenlands merk omdat de Amerikanen niet konden concurreren toen het speelveld voor iedereen gelijk was. De krakkemikkige telefoons van Motorola waren een groot succes totdat Nokia en anderen de Amerikaanse markt betraden. Harley-Davidson bestaat alleen dankzij een importbelasting van 50% op concurrerende motorfietsen; Ford Motors zou ook failliet zijn gegaan zonder de zware protectionistische belasting op lichte vrachtwagens. De Amerikaanse mobiele telefoonbedrijven en ISP's zouden binnen een jaar in de faillissementsprocedures verdwijnen als buitenlandse bedrijven op de markt werden toegelaten. Cisco Systems, de grote Amerikaanse kampioen op het gebied van internetinfrastructuur, zou binnen drie maanden worden gereduceerd tot het assembleren van Playstations voor Sony indien Huawei vrije toegang zou krijgen tot de Amerikaanse markt. Het verhaal is hetzelfde voor talloze Amerikaanse bedrijven die ooit dominant waren op hun thuismarkt maar snel verdwenen toen protectionistische handelstarieven en -heffingen werden afgeschaft en buitenlandse producten onder eerlijke of gelijke voorwaarden de VS konden binnenkomen. De dominante Amerikaanse bedrijven die vandaag de dag overleven, zijn hiertoe grotendeels in staat dankzij ongebreideld protectionisme en oligopolies die door de Amerikaanse regering in het leven zijn geroepen om hun voortbestaan te verzekeren.
Ooit werden banken, radio- en TV-maatschappijen, uitgevers en andere bedrijven in de VS aan strenge beperkingen onderworpen op het gebied van fusies en overnames, op grond van het gezonde principe dat de samenleving beschermd moest worden tegen de roofzuchtige aard van geconcentreerd eigendom. Maar in de afgelopen 50 jaar hebben de elites die de grote bedrijven in de VS controleren enorme invloed uitgeoefend op de regering om binnenlandse beperkingen op monopolies op te heffen, en uiteindelijk slaagde hun politieke invloed in zoverre dat de hele natie vandaag de dag slechts een paar mediabedrijven, autofabrikanten, farmaceutische bedrijven, oliemaatschappijen, telecommunicatiebedrijven en grote banken telt. In alle gevallen werden bedrijven opgekocht, gefuseerd, opgeslokt of failliet verklaard totdat slechts een paar zeer grote overlevenden overbleven.
Amerikaanse bankondernemingen mochten ooit slechts binnen één staat opereren, deels om er verstandig aan te doen ervoor te zorgen dat lokale deposito's werden omgezet in lokale ontwikkelingsleningen in plaats van te worden weggesluisd om andere rijkere regio's te ontwikkelen. Maar de machtige bankiers van de Oostkust, zwaar gesteund door de FED, overtuigden de regering ervan dat al die kleine regionale banken "concurrentie" nodig hadden om hen "efficiënter" te maken en hen op te nemen in de grote competities van de moderne financiële wereld. En natuurlijk werden, toen de goedkeuring eenmaal was verkregen, de meeste lokale banken opgekocht, tot een fusie verleid, failliet verklaard of uit de markt gedrukt, en nu controleert een klein aantal banken het grootste deel van de Amerikaanse economie. En zoals te verwachten was, hebben de nieuwe mega-banken inderdaad lokale deposito's overgeheveld naar rijkere centra, waardoor de inkomensongelijkheid in het land enorm is toegenomen en de regering haar controle over de regionale ontwikkeling heeft verloren. Alle beweringen over de noodzaak en de voordelen van concurrentie waren vals. Het doel van deze fusies en aankopen was nooit om de concurrentie te bevorderen, maar om deze uit te schakelen. Vandaag de dag controleren een paar grote Amerikaanse banken het leeuwendeel van de zaken van het land, en in plaats van op een zinvolle manier met elkaar te concurreren spannen zij meestal samen om hun klanten te plunderen. Waar echte concurrentie bestaat, hebben de consumenten keuzemogelijkheden, maar wat zijn de keuzemogelijkheden bij de banken? Je kunt weggaan bij een bank die slechte service biedt en je bedriegt om naar een andere bank te gaan die slechte service biedt en je bedriegt.
Het Amerikaanse systeem voor mobiele telefonie, een oligopolie, is het duurste en meest disfunctionele ter wereld. Een slimme telefoon met internettoegang die in China voor minder dan 100 yuan per maand ($15,00) kan worden gebruikt, kost in de VS $200 per maand. SIM-kaarten kunnen niet worden verwijderd, om te voorkomen dat klanten van leverancier veranderen; de telefoon ontgrendelen om hem bij een andere telefoonmaatschappij of op een andere locatie te kunnen gebruiken, leidt tot een boete van $500.000 en een gevangenisstraf van tien jaar, waardoor het oligopolie tegen concurrentie wordt beschermd. Zoals alle Amerikaanse systemen is communicatie ontworpen door en ten behoeve van particuliere ondernemingen, bedoeld om consumenten gevangen te houden en hen uit te melken voor elke dollar die ze hebben. Het werd nooit beschouwd als infrastructuur of ontworpen met enige gedachte aan wat het beste was voor de consumenten of de natie. China's systeem voor mobiele telefonie is daarentegen het beste ter wereld. Het is het goedkoopste en het handigste, meest naadloze en meest uitgebreide omdat het werd ontworpen als sociale infrastructuur ten bate van het land en niet als melkkoe voor een paar leden van de elite.
Dit patroon overheerste in het bankwezen, het vervoer, de telecommunicatie, de media, de aardolie-industrie en andere sectoren, zodat een situatie ontstond waarin deze reusachtige bedrijven een bedrijfstak volledig konden domineren om niet alleen prijzen en productieniveaus te beheersen, maar ook het tempo van zowel toekomstige investeringen als technologische innovatie in deze industriesectoren. De innovaties die aan dit kapitalistische net ontsnapten, werden al snel ofwel uit de markt verdreven ofwel opgekocht en om zeep geholpen. Dit zijn precies dezelfde argumenten die Amerikaanse bedrijven en de regering van de VS vandaag in China gebruiken om de regering van China onder druk te zetten om industriesectoren open te stellen voor multinationals uit de VS, waarbij zij de voordelen van concurrentie en de noodzaak van efficiëntie aanvoeren als noodzakelijke geloofsbrieven om toe te treden tot de moderne wereld. Deze beweringen zijn in China evenzeer een leugen als in de VS.
Op eenzelfde manier als hun mythische inventiviteit en ondernemerschap verlangen nostalgische en verkeerd geïnformeerde Amerikanen vandaag naar "de terugkeer van de trots op wat eens de wereldwijde norm was voor creativiteit, kwaliteit en stijl in industrieproducten - het merkteken op al onze goederen dat zegt 'Made in the USA'". Maar dit is weer zo'n dwaze Amerikaanse mythe. De VS zijn nooit een wereldstandaard geweest voor wat dan ook, behalve wapens en misschien pornografie, en zelfs dan hebben ze het meeste gestolen van Duitsland en Japan. Meestal zijn Amerikaanse producten, zoals hun auto's, altijd waardeloos geweest. Het is waar dat er enkele producten van aanvaardbare kwaliteit uit de VS zijn voortgekomen, maar deze zijn altijd sterk in de minderheid geweest en de weinige voorbeelden die als bewijs voor deze bewering worden gebruikt, zijn vrijwel de enige voorbeelden. De Amerikanen zijn nooit in staat geweest machines of gereedschappen te produceren die konden tippen aan die van Duitsland, of schoenen en kleding die even mooi waren als die van Italië, of wijnen en voedingsmiddelen die even goed waren als die van Europa.
Wij worden er voortdurend aan herinnerd dat de Amerikanen, die zo creatief en innovatief zijn, enorme bedragen aan O&O uitgeven, maar deze beweringen zijn weinig gedetailleerd en verhullen derhalve de doelstellingen van de O&O van bedrijven in Amerika. Bedrijven in de meeste landen investeren in onderzoek om produkten van hogere kwaliteit en grotere betrouwbaarheid of duurzaamheid te produceren, maar Amerikaanse bedrijven hebben doorgaans alleen belangstelling voor het vinden van manieren om goedkoper te produceren ten einde de winstgevendheid te vergroten. Grote Amerikaanse bedrijven richten ten minste 60% van hun totale O&O-budgetten op manieren om de kosten te verlagen, waarbij de productkwaliteit onvermijdelijk het onderspit delft. De Amerikaanse investeringen in O&O zijn niet meer dan een soort race naar de bodem, waarbij elk bedrijf concurreert om nieuwe manieren te ontdekken om materialen van mindere kwaliteit te vervangen en een goedkoper gemaakt product te produceren dat tegen dezelfde prijs kan worden verkocht. Veel onderdelen zijn intern, waarbij de kwaliteit van het materiaal niet duidelijk is voor de consument, maar voor onderdelen die extern zijn en door de consument moeten worden beoordeeld, zien we het oppervlakkige Amerika op zijn best. Fabrikanten voeren consumententests uit op hun O&O-"innovaties" om na te gaan of het publiek in staat is de goedkope vervangingen op te merken, waarbij het doel is de kwaliteit en de kosten van het product zo veel mogelijk te verlagen op een manier die voor de consument niet zichtbaar zal zijn. Lawrence Mishel, voorzitter van het Economic Policy Institute, schreef dat "de VS een land is dat alleen geïnteresseerd is in het vinden van de kortste weg naar het goedkoopste product".
Ondanks alle mythische propaganda hebben de Amerikanen nooit veel waarde gehecht aan een geschoolde beroepsbevolking, en de kwaliteit van de Amerikaanse goederen weerspiegelt dit al 200 jaar. Noch het Amerikaanse volk, noch hun bedrijven hebben ooit waarde gehecht aan de kwaliteit van hun production, en de mensen zijn generaties lang geprogrammeerd om oppervlakkigheid en uiterlijk vertoon boven inhoud te stellen, wat uiteindelijk heeft geleid tot de bijna overal heersende wegwerpmaatschappij van lage kwaliteit die we vandaag de dag zien. Een van de belangrijkste resultaten van deze lage-klasse houding is het Amerikaanse gebruik van technologie. Bedrijven in Duitsland, Japan, China en een groot deel van Europa maken gebruik van nieuwe technologieën om betere producten van hogere kwaliteit te produceren, maar de Amerikanen gebruiken die bijna altijd om hun productiekosten te verlagen en hun winsten te verhogen. De kwaliteit van het product is altijd de verliezer. Zelfs vandaag de dag is een Duitse Volkswagen die na een jaar moet worden gerepareerd een uitzondering; een Amerikaanse Buick die dat niet doet, is een wonder.
*
Het schrijven van de Mr. Romanoff is vertaald in 28 talen en zijn artikelen zijn op meer dan 150 websites met buitenlands nieuws en politiek in meer dan 30 landen geplaatst, evenals op meer dan 100 Engelstalige platforms. Larry Romanoff is een gepensioneerd managementconsultant en zakenman. Hij heeft hogere leidinggevende functies bekleed bij internationale adviesbureaus en was eigenaar van een internationaal import-exportbedrijf. Hij was een gastprofessor aan de Fudan University in Shanghai, waar hij case studies over internationale zaken presenteerde aan senior EMBA-klassen. Mr. Romanoff woont in Shanghai en schrijft momenteel een serie van tien boeken die over het algemeen betrekking hebben op China en het Westen. Hij is een van de bijdragende auteurs aan Cynthia McKinney's nieuwe bloemlezing 'When China Sneezes'. Zijn volledige archief is te zien op https://www.moonofshanghai.com/ en http://www.bluemoonofshanghai.com/
Hij kan worden gecontacteerd op: 2186604556@qq.com.
Copyright © Larry Romanoff,Moon of Shanghai, Blue Moon of Shanghai,2021
Nederlandse vertaling: Martien
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.